Πέρυσι σαν σήμερα μου συνέβη ένα ατύχημα. Όπως όλα τα ατυχήματα, έχουν το συναισθηματικό τους αντίκτυπο πάνω μας, γιατί νιώθεις πως σε κόβει από τη ροή, από τα όσα θέλεις να κάνεις, ειδικά αν βγαίνεις εκτός δράσης για αρκετά μεγάλο διάστημα. Θυμάμαι πως έψαχνα να κάνω τις αλλαγές που χρειαζόμουν τότε, αλλά δεν ήξερα πως θα μου έρθουν. Γράφω τα λόγια ενός γιατρού μου λίγο αργότερα κατα την διάρκεια της αποκατάστασης:
“Το εγώ μας νομίζει ότι τα ξέρει όλα, αλλά ο εαυτός μας ξέρει καλύτερα.”
Αυτό το ατύχημα ήταν το μεγάλο μήνυμα για μένα και το πιο δυνατό! Αλλάζουμε ότι δεν μας ταιριάζει το συντομότερο δυνατό. Το είχα καθυστερήσει, γιατί είχα λυγίσει από τον πόνο και από όποιο άλλο αρνητικό συναίσθημα συνυπήρχε.
Χρησιμοποίησα εκείνη την περίοδο ως το εφαλτήριο για να κάνω όλα τα βήματα που χρειάζονταν και το είχα αποφασίσει. “Στην αδράνεια έρχεται η δράση”, όπως λέει μια δασκάλα μου. Αυτό φαίνεται έγινε. Έκανα όλες τις αλλαγές που ήθελα, δημιουργώντας το μέλλον μου στο παρόν. Γιατί, αν δεν αντιμετωπίσεις αυτό που σε τραυματίζει, θα το ξανασυναντήσεις εκεί έξω, μέχρι να πάρεις το μάθημα.
Έτσι, τίποτε δεν ανακόπηκε. Οι στόχοι μου παράμειναν στόχοι. Χρειαζόταν άλλη προσέγγιση. Ένα από τα πράγματα που σίγουρα έκανα ήταν να καθαρίσω τα παράσιτα που υπήρχαν γύρω από τις ρίζες του δέντρου.
Όταν πλέον άλλαξα περιβάλλον και ό,τι άλλο με βάραινε ψυχολογικά, ένιωσα άνθρωπος! “Το φυσιολογικό σου φαίνεται ανθρώπινο”, μου είπε μια φίλη. Πόσο αλήθεια! Για μένα ήταν ξεχασμένη έννοια.
Πλέον, έχει ηρεμήσει η ψυχή μου.
Είμαι σε ισορροπία με το μέσα μου και αυτό έχει πραγματική αξία για μένα!
Please follow and like us:
