Όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές που για να μας ακούσει κάποιος φωνάζουμε ή για να τον ακούσουμε φωνάζει ο ίδιος.
Μια μέρα έγινα δέκτης ενός θαύματος, μιας αξιοθαύμαστης επίλυσης θέματος που είχε υπάρξει ανάμεσα σε ζώα. Θα το θυμάμαι για μια ζωή! Ένα από τα κουτάβια μας, περίπου ενάμιση μηνών, στην φάση της περιέργειας, προσπαθούσε να γίνει μεγάλο όπως ο κόκκορας. Ο κόκκορας μπροστά του τεράστιος! Βασικά ο διπλός και κάτι παραπάνω από αυτό σε ύψος.
Ενώ το κουτάβι ύψωνε το σώμα του μπροστά στον κόκκορα, προσπαθώντας να κάνει αυτό που ήθελε, ο κόκκορας σήκωνε το λοφίο, έτοιμος για επίθεση. Παρακολουθούσα την όλη φάση από κάποια απόσταση, χωρίς να κάνω κάτι. Ξαφνικά, βρίσκεται ανάμεσά τους η μάνα, η σκύλα. Κοιτάζει και τους δυο και με το σώμα της σπρώχνει το κουτάβι σταθερά πιο δίπλα. Συνεχίζει ακόμη μια φορά να σπρώχνει με την μουσούδα της απαλά, μέχρι το κουτάβι να πάει λίγο πιο δίπλα ακόμη. Τότε ο κόκκορας υπαναχωρεί και η μάνα νεύει από ευχαρίστηση πως όλα μπήκαν στην θέση τους. Ηρεμία. Ούτε φωνές ούτε σπρωξίματα. Σιωπηλά. Συνεννοήθηκαν μόνο με δυο απλές στοργικές κινήσεις. Εκπληκτικό!
Πόσο διαφορετικά επιτυγχάνονται τα πράγματα για τα ζώα από εμάς τους ανθρώπους. Διεκδικούν τα όρια τους με τις σταθερές κινήσεις τους. Είναι σίγουρα στάση ζωής που χρειάζεται να μιμηθούμε.
Η αγάπη ακούγεται σιωπηλά, μέσα από τις πράξεις μας!
Please follow and like us:
